Narkotyki. Ciężki problem. Ale co, jeżeli nie dotyka nas bezpośrednio, a bliską nam osobę? Jeżeli ta osoba przez to coraz bardziej się oddala? W takim położeniu znalazła się pozornie zwykła dziewczyna- Waleria. Brat, którego bardzo kochała, popadł w nałóg i coraz bardziej znikał z jej życia. Jej rodzina zaczęła się rozsypywać- każdy żył dla siebie. Wyjazd do Zakopanego był nowym odcinkiem życia Walerii: pierwsza miłość, przyjaźń, dojrzewanie i szukanie równowagi w pogmatwanym życiu. „Chwileczkę, Walerio” to doskonały przykład tego, jak pozory potrafią mylić. Spodziewałam się zwykłej młodzieżówki- wakacje, pierwsza miłość itp., a otrzymałam powieść całkowicie nietypową. Pomimo że główny wątek nie grzeszy oryginalnością, jest jednak coś, co tę książkę wyróżnia. A mianowicie to, że historia Walerii nie jest opowiadana przez nią samą- wydarzenia opisuje Krystyna Siesicka. Wprowadza Czytelnika w inny świat: postacie książki pisanej przez Autorkę przychodzą i odchodzą, zaś sama pani Krystyna towarzyszy im lub opisuje to, co sama robiła w czasie, kiedy nie było dziewczyny. Ponadto na końcu każdego rozdziału znajduje się kartka Walerii- miejsce, w którym są jej ulubione wiersze, podsumowuje określone zdarzenie bądź wypowiada się na temat jakiegoś problemu. Obok jest kartka Czytelnika- tu Waleria stawia pytanie i pozostawia miejsce na refleksje, które można zapisać. Co prawda język Autorki nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia, ale był przyjemny i łatwy w odbiorze. Postaciom brakowało ostatniego szlifu, niemniej jednak Waleria zasługiwała na uwagę ze względu na to, że sprawiała wrażenie naturalnej i realnej. „Chwileczkę, Walerio” jest miłą odmianą i bardzo dobrym przerywnikiem. Sprawia, że w sprawach, które wydają się niesamowicie skomplikowane, odnajdujemy jakąś nić Ariadny, która, choć po krętych dróżkach, zaprowadzi nas kiedyś do celu.