Rozpoczynając swoje rozważania od wydanej przed półwiekiem encykliki Humanae vitae Pawła VI, na Amoris laetitia papieża Franciszka kończąc, Tomasz Terlikowski dowodzi, że Kościół nie tylko ma prawo i kompetencje, by wypowiadać się w kwestiach moralnych, ale także – że w dzisiejszym świecie wyzutym z wartości ciąży na nim powinność stania się opoką zasad uniwersalnych. Zarysowana na tym tle tytułowa kwestia antykoncepcji – wpisująca się w szerszy kontekst zagadnień eugenicznych – okazuje się tak naprawdę kwestią naszego rozumienia istoty małżeństwa i rodziny, która od czasów pierwszych chrześcijan nie uległa przecież zmianie. Z wielkim napięciem oczekiwano na publikację adhortacji Amoris laetitia. Liczono na to, że papież Franciszek zajmie jasne stanowisko w kwestiach najbardziej kontrowersyjnych, jak stosunek do osób rozwiedzionych żyjących w nowych związkach oraz do osób homoseksualnych. Tak się jednak nie stało, co więcej – dokument zaczął być interpretowany, w zależności od poglądów i oczekiwań, w sposób całkowicie różny. Profesor Kupczak przygląda się jednak nie samej adhortacji, ale poprzedzającym ją dwóm sesjom Synodu Biskupów (2014–2015), poświęconym rodzinie w Kościele i świecie współczesnym. To na nich rozgorzał spór nazwany przez autora „najgorętszym od czasu zakończenia Soboru Watykańskiego II”, dotyczący zwłaszcza etyki seksualnej i „nowej wrażliwości” Kościoła. Na ile temperatura sporu wynikała z siły skrajnych stanowisk, na ile zaś została podgrzana przez media? W jakim stopniu inspiracją dla toczonych dyskusji było stanowisko ojców synodu, w jakim natomiast presja kultury masowej i próba wymuszenia zmian obyczajowych? Wreszcie, czy rzeczywiście możemy mówić o rewolucyjności i przełomowości obecnego pontyfikatu, czy raczej o ciągłości i kontynuacji w teorii i praktyce Kościoła? Między innymi na te pytania odpowiada książka Źródła sporu o Amoris laetitia.