Książka oparta na autobiograficznych przeżyciach autorki opisuje perypetie polskiej rodziny, która w latach 60-tych próbuje budować swoje życie na emigracji w angielskim miasteczku Derby. Każdy z jej członków inaczej przeżywa rozłąkę z krajem. Babcia, nestorka rodu nie potrafi nauczyć się angielskiego jak i znaleźć w nowym środowisku, więc w końcu wraca do ogarniętej komunizmem Polski, a ponieważ tęskni za rodziną wraca znów do Derby. Jej córka Helena jest zadowolona ze swojego nowego angielskiego życia, bo podczas wojny sporo wycierpiała, została zatrzymana w łapance i wywieziona na przymusowe roboty jako szwaczka. Każde z jej dzieci inaczej odnajduje się w nowym środowisku i każde wyraźnie odczuwa konflikty wywołane ich polsko-angielskimi korzeniami. Podczas weekendu chodzą do polskiej szkoły oraz do polskiego klubu, natomiast w tygodniu, kiedy przebywają w towarzystwie Brytyjczyków, czują, że powinny być Brytyjczykami. Nieładna, otyła i buńczuczna Wanda ma szczerze dość swoich polskich korzeni, wyprowadza się więc z kultywującego polskie tradycje domu do Londynu i tam próbuje żyć na angielską modłę. Nie wychodzi jej to, więc w końcu wraca do rodzinnego domu i do polskości. Piękna i pilna, niemal w każdym calu idealna Zosia jest dumna ze swoich polskich korzeni, uwielbia wszystko to, co polskie, ale jest prześladowana przez brytyjskie koleżanki ze szkoły. Zosia podejmuje decyzję o studiowaniu polonistyki w Londynie, wyjeżdża na wakacje do Polski, gdzie umiera w dość przypadkowych i tragicznych okolicznościach. Janek najmłodszy z rodzeństwa całkowicie asymiluje się w nowym środowisku i w końcu, ku niezadowoleniu rodziców, przestaje mówić po polsku.